Figen Yıldırım CİVAN / Köşe Yazarı

Hani vardır ya; yazarsın yazarsın bir kenarda , bir defter arasında belki de çekmecende bekletirsin…İşte onlardan biri…Bir mektup ya da içimden gelenler..Adını siz koyun.

Yokluğunun ağırlığını bilemezsin.Her geçen dakika sanki yüreğimde bir ok.Artık canımın yandığını bile hissedemiyorum.Uçurumun kenarındayım , korkuyorum sensizlik, zamanı geldiğinde itecek beni aşağıya…Üşüyorum , hatta bazı geceler çatıya düşen yağmur taneleri ürkütüyor beni…Yanımda olsan sarılsam unutsam

korkularımı…

Çoğu zaman yalnızlığıma ve korkularıma çarpıyor kabuslarım.Düşlerimde bile uzanan elini tutamıyorum.Uzun geniş yollarda yürürken bitiveriyor sokaklar ,

sana ulaşamıyorum.

Bir çaresi yok mu bu hasretin?Hani mucitler nerede ? Aşk acısına niye bulamıyorlar bir formül? Onca derde deva doktorlar , neden hasretin ilacı yok?

Seninle olmak güzeldi.Beklemek ; yolunu gözlemek…Her kapım çalınışında o mu diyerek açmak…Hiç ümit etmediğim anlarda sürpriz bir ikramiye gibi karşımda bulmak…İşte yokluğunda böyle…Eğer dayanabiliyorsam bu hasrete seni sevmeyi becerebildiğimdendir…

Evet ; gittin. Ama bitmedin…Bana sevmeyi öğrettin…Sevdama tutunmayı öğrettin…

Sen ömrümün gururusun…İster yanımda ol,ister olma…Yüreğime taktığın hasret acısının madalyasını gururla taşıyacağım…İnsanın gönlünü büyüten , olgunlaştıran acıdır…Gönlüm büyüdükçe olgunlaştıkça hep seni anacak…Çünkü yüreğime kazıdığım ismin hep aklımda olacak…Figen YILDIRIM