Figen Yıldırım CİVAN / Köşe Yazarı

Hani vardır ya; yazarsın yazarsın bir kenarda, bir defter arasında belki de çekmecende bekletirsin…İşte onlardan biri…Bir mektup ya da içimden gelenler..Adını siz koyun. 



Yokluğunun ağırlığını bilemezsin.Her geçen dakika sanki yüreğimde bir ok.Artık canımın yandığını bile hissedemiyorum.Uçurumun kenarındayım, korkuyorum sensizlik, zamanı geldiğinde itecek beni aşağıya…Üşüyorum, hatta bazı geceler çatıya düşen yağmur taneleri ürkütüyor beni…Yanımda olsan sarılsam unutsam 

korkularımı… 



Çoğu zaman yalnızlığıma ve korkularıma çarpıyor kabuslarım.Düşlerimde bile uzanan elini tutamıyorum.Uzun geniş yollarda yürürken bitiveriyor sokaklar, 

sana ulaşamıyorum. 

Bir çaresi yok mu bu hasretin? Hani mucitler nerede? Aşk acısına niye bulamıyorlar bir formül? Onca derde deva doktorlar, neden hasretin ilacı yok? 

Seninle olmak güzeldi.Beklemek; yolunu gözlemek…Her kapım çalınışında o mu diyerek açmak…Hiç ümit etmediğim anlarda sürpriz bir ikramiye gibi karşımda bulmak…İşte yokluğunda böyle…Eğer dayanabiliyorsam bu hasrete seni sevmeyi becerebildiğimdendir… 



Evet; gittin. Ama bitmedin…Bana sevmeyi öğrettin…Sevdama tutunmayı öğrettin… 

Sen ömrümün gururusun…İster yanımda ol,ister olma…Yüreğime taktığın hasret acısının madalyasını gururla taşıyacağım…İnsanın gönlünü büyüten, olgunlaştıran acıdır…Gönlüm büyüdükçe olgunlaştıkça hep seni anacak…Çünkü yüreğime kazıdığım ismin hep aklımda olacak… 
Figen YILDIRIM