Ahmet SAKAR / Köşe Yazarı

Son yıllarda artan sabah programları kanalıyla, toplumumuzun ruh sağlığının hiç de sanıldığı gibi olmadığını, geçtiğimiz günlerde, haber bültenlerinde yer alan bir  cinayetiyle, bir kere daha anlamış bulunuyorum.

Cinayetin, haber programlarına yansıdığı kadarıyla, oldukça vahşice işlendiği, vicdanları yaralayan, insan ruhunu isyan ettiren mahiyeti, benimle beraber eminim ki birçok insanda aynı soruyu akla getirmiştir. Ülkemizde uygulanan ceza hukuku ne kadar ideal ve milli kültürümüz dikkate alındığında, ne kadar caydırıcı? Çünkü ceza hukukunda esas olan, caydırıcılıktır. Caydırıcı olmayan bir ceza sistemi  “suç” ve suçlu ile mücadelede yetersiz kalır.

Caydırıcılık olgusu, çağdaş ve evrensel bir ortak noktadır. Fakat bunun nasıl sağlanacağı milletlerin kendi kültürleri açısından ele alınmalı.

Biz, AB uyum yasaları çerçevesinde maalesef “idam” cezasını kaldırmış bir milletiz. Bu, o kadar aceleye getirilmişti ki, üzerinde bilimsel etüd yapılmadı. Toplumsal yaşantımız ve milli kültürümüz açısından ne gibi sonuçlar doğurur, sakıncaları nelerdir hiç tartışılmadı.

Hâlbuki biz, kesinlikle toplumsal sorunlarımızı çözüme kavuşturmada, AB kadar başarılı değildik. Sonuç olarak hiçbir caydırıcılığı olmayan ve “suç” ile mücadelede dumura uğramış, akim kalmış bir uyum yasası, elimizde kaldı.