Muammer ÖZTÜRK / Köşe Yazarı

ÇOCUKLUK İŞTE

23 Nisan 2012 Pazartesi 18:37

tacmahal09@hotmail.com

ÖZLEM DOLU ÇOCUKLUĞUM SİZDE ÖZLEDİNİZ Mİ?

Ey benim Çocukluğum, mazide kalan anılarla dolu, neşeli, mutlu ve umut dolu, özlem dolu çocukluğum…

Minik ellerim minnacık ayaklarım, parlak bakışlarım, temiz gülüşlerim, saf yüreğim ve masum bir kalbi olan çocukluğum.

Bir bisikletim vardı dünyayı dolaşabileceğimi sandığım,ayaklarımı yerden kesen, yorulmadan bindiğim,rengarenk boncuklu bisikletim.

Her okul çıkışı yada hafta sonları oynadığım misketlerim,içtiğimiz zafer gazozunun kapağından oynadığımız oyunumuz, telden yaptığımız ve bir kargı ucuyla sürdüğümüz arabalarımız,

rüzgara karşı göklerde savurduğumuz uçurtmalarımız…

Yakan topumuz, çelik çomak oyunumuz, voleybolumuz ve futbol maçlarımız ve daha nice

ismini anımsayamadığım oyunlarımız vardı bizim…

Bayramlarımız vardı bizim dört gözle sabahın olmasını beklediğimiz ve bayram boyunca biriktirdiğimiz harçlıkları harcama keyfimiz.

Nice dostların birbirini görme ümidini taşıdığı sevgi ve saygının paylaşıldığı eğlenceli bayramlar.

Mantar tabancası ile ateş ettiğimiz , kız kaçıranı atıp sonra da kendimizin köşe bucak kaçtığı bayramlar.

Gaz lambasının önünde ders çalıştığım zamanlar, Dedemle oturup barutu ve saçmaları doldurduğumuz ve avda kullanacağımız fişekler vardı.

Rahmetli Babamın kırmızı motorsikletine binip direksiyonundan tutmanın verdiği keyif dolu zamanlar.

Teyze oğlunun yeşil motorsikletine heyecanla binip gidip de bir köydeki içtiğimiz ayranın verdiği mutluluk hissi nerede şimdi.

Dedemin evinde geceleyin yıldızları seyredebildiğim bir çardağımız ve orda uyumanın verdiği keyifli zamanlar.

Yasak olmasına rağmen çıktığım kahvede içtiğim oralet içeceğinin tadı bir başkaydı.

Çıtlık ağacından topladığımız çıtlıkları patlangıç ağacından yapılan silahla birbirimize atardık ve de böğürtlenleri toplayıp kargıdan yaptığımız kapta ezerek dudaklarımızda oluşacak kırmızılığa aldırmadan içtiğimiz böğürtlen içeceğimiz vardı bizim…

Okula giderken giydiğimiz siyah önlük ve beyaz yakalık ne kadar da yakışırdı bize, bir soruyu cevaplayınca öğretmeniz bir şekerle ödüllendirirdi ve çok mutlu olurduk...

Şimdi büyüdük, ellerimiz ayaklarımız büyüdü. Bakış açımız, hayallerimiz, düşlerimiz, isteklerimiz, acılarımız, hüzünlerimiz, umutlarımız ve özlemlerimiz büyüdü.

En çok da çocukluğumuza özlem büyüdü. Neden mi büyüdü? çünkü dünyamız değişti, insanlar değişti, düşler değişti, gülüşler değişti, arkadaşlar değişti, dostlar değişti.

Oyunlar değişti, oyuncular değişti, değişmeyen tek şey çocukluğa özlem ve çocuk kalan yanlarımıza özlem...

Şimdi ne isterim biliyor musunuz ? Çocukluğumu ve çocuk kalan yaralarımı! Büyümek galiba kimseye iyi gelmiyor… Şimdi siz de şöyle bir gidin çocukluğunuza ve çocukça yaşadıklarınıza…

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocukluk Bayramınız Kutlu Olsun…

Bu yazı toplam 1324 defa okunmuştur.

Yazarın tüm yazıları için tıklayınız.