Coşkun IRMAK / Köşe Yazarı

 

O yıllardan bugüne katettiğimiz aşamayı bir iki yaşanmış örnekle sizlerle paylaşarak nostalji yapmak ihtiyacını hissettim.

 

Bizim üniversite yıllarımızda gençler olarak yumurta atma diye bir alışkanlığımız yoktu çünkü o yıllarda üniversitelelere bakan ve siyasetciler gelmez gelse dahi giremezdi hoş eger okuduğunuz üniversitede görüş olarak çoğunlukda değilseniz öğrenci olarak sizin bile üniversiteye devam şanşınız yoktu.

 

Biz birbirimize yumurta yerine taş ve sopa atardık, Üniversiteler parsellendiği gibi mahalleler sokaklar, hatta şehirler bile ötekileştirilmişti. Beriki iseniz sokaga, mahalleye hatta şehire bile zor girer yanlışlıkla girerseniz en hafifinden agız burun dümdüz olurdu.

 

En acısı günde 3-5 ögrenci öldürülür öldürülen solcu ise sag kesim ögrenci iyi oldu bukadar kominst temizlendi, tam tersi ise bu sefer sol görüşlü ögrenciler bu kadar faşist den kurtulduk vahşetini gösteren bir ruh hali içindeydi.

 

[ Yıllar sonra bizim neslimiz anladıki sağdanda soldanda ölen gençlerin ailelerinin son yıllarda şehit olan asker aileleri ile tıpa tıp benzer olduğu gerçegini... ]

 

Bu haleti ruhuyede sağlam olarak ilk üniversite hayatımı bitirip idealist genç bir egitimci olarak 1980 ihtilalinden bir kaç ay sonra kura çekerek üniversiteyi bitirdiğim ve doğduğum Ankara nın komşu bir iline tayin oldum o yıllarda bilgisayar teknolojisi olmadığı için herşey manuel yapılıyor idi.

 

Önce il'e il'den ihtiyaca göre  o ilin ilçe veya beldelerine. Gençlik ve idealist mantıkla Vali Yardımcısının Ankara'ya en yakın ilçe teklifine teşekkür edip. İşi torbadaki kuraya bırakalar bir beldenin yeni açılmış okuluna ilk dil eğitimcisi olarak gittik.

 

Ekonomik olarak zengin ancak AP ve CHP lerin kahvelerinin ayrı olduğu ihtilalden kısa bir süreye kadar namazların bile ayrı camilerde kılındığı bir yer. Artık ögrenci değil örnek alınması gereken bir egitimci anlayışı ile arkadaşlarla birlikde ötekileştirmenin kalkması için elimizden geleni yaptık tamamen olmasada hayli yol almıştık.

 

Bir gün Merkez Camide fahri olarak din hizmeti yapan o beldenin hatırlı bir kişisi ile çay sohbetinde bana dönerek hocam biz siyasi görüşlerimize çok önem veririz ben geçen dönem çok sevdiğim eniştem AP den Belediye Başkanı adayı oldu diye istediğim halde babamın mezarda kemikleri sızlar diye oy vermedim sözünü hala unutamıyorum.

 

Hoş bende duramayıp hocam sen din adamısın daha  iyi bilirsin ama benim bildiğim kadarı ile orada babanla oğlun seni kırmamak için CHP ye oy vermemiş diye sormazlar herhalde deyip bir kaç ay benimle konuşmadığını unutamam...

 

Çok şükür çok yol kat ettik  bakanlara yumurta atmayı maharet sayan azınlık dahi sayılamayacak bir kaç zavallı genci saymazsak, birbirine taş atan gençlikden okuluna devam eden dünyayı tercüme edebilen bir gençliğe ve babasının değilde kendisinin partisine oy veren şuura sahip bir halk topluluğuna kavuştuk..

 

Daha da Güzel Yarınlara Kavuşmak Ümüdiyle...