Bekir AYGÜL / Köşe Yazarı

Bekir YÖRÜKOĞLU

“KASAR KÖYÜNDE YAŞAYAN

 İSMET’TEN SAYIN VALİMİZE ÇAĞRI”

            Türk toplumunun tarihin derinliklerinden gelen birikim ve deneyimle dolu bir geçmişe sahip olduğunu cümle alem biliyor. Atalarımız orta asya bozkırlarından anadoluya geldiklerinde gelip geçtikleri yerlerde bizleri utandıracak, yüzümüzü kızartacak her hangi bir olaya sebebiyet vermemişlerdir. Komşularıyla devamlı iyi ilişkiler kurmuşlar, onları hor görmemişler, adaleti ve insanlığı devamlı ön planda tutmuşlardır.

            Çağlar gelip geçmiş, devir devran dönmüş, bazen zor anlar yaşamışlar, çok badireler atlatmışlar, saldırılara maruz kalmışlar yinede insanlığından hak ve adaletten ödün vermeden dimdik ayakta kalmayı becerebilmişlerdir. Karşı tarafın zulümlerine maruz kalmalarına rağmen kendileri zulümden uzak durmuşlar aman dileyene kendisinin aç kalması pahasınada olsa  ekmeğini aşını verme erdemini göstermiştir.

            Dış dünyaya gösterdikleri erdem göstermelik değildi. Bu erdem kendi iç bünyesinden, toplum yapısından kaynaklanıyordu. Tüm toplum ulvi değerlerle beslenmiş, “ komşusu aç iken kendisi tok yatan bizden değildir.” Düsturunu şiar edinmişlerdi. Hastası, bakıma muhtacı, kimsesizi güven içindeydi. Açlıktan, yokluktan ölme korkusu yoktu. Devletten herhangi bir destek beklemesine gerek kalmadan eş dost, kolu komşu her türlü ihtiyacını karşılamada yarış içerisindeydi.

            Böylesine güzide bir toplumun evladı olmaktan ne kadar övünç duysak azdır.Bu güne geldiğimizde; Atalarımızın bizlere emanet ettikleri değerleri bu gün koruya biliyormuyuz? Geçmişte atalarımızdan miras aldığımız değerler bu gün ne alemde veyahutda atalarımızın hem kendi içerisinde hemde dışarıda gösterdikleri hassasiyeti bu gün bizler göstere biliyormuyuz ?

            Bu soruların cevabına evet demekte biraz zorlanıyorum. Geçmişten kopuk bir toplum olma yolunda hızla ilerliyoruz. Bütün ulvi değerlerimize sırtınımızı dönmüş, anlayışımız tamamen dumura uğramış vaziyette rüzgarın esiş yönüne göre hareket edip duruyoruz.

            Çine’nin Kasar köyünde bir İsmet vardır. O ne ismet ki, Kasar köyü bir yana ismet bir yana…İsmet, her sabah erkenden sabah namazından sonra düşer yollara. Kar kış demeden, dağ bayır dinlemeden, yağmur çamur demeden yıllardır her Allahın günü  Dalama’ya yürüyerek gider. Komşuları, akrabaları bu adam ne yer, ne içer, nere gider, derdi nedir diye sormazlar bile. Umurlarındamı sanki İsmet aç kalmış, soğuktan her tarafı buz tutmuş, sobasız, yıkık göçük bir evde yaşamış…Banyo yapmayalı yıllar olmuş, evine Allahın bir kulu gelipte merhaba bile dememiş İsmet’e. Zorluklar içinde yaşamını devam ettirmek isteyen İsmet’in halleri onları hiç mi hiç ilgilendirmiyor. Bana ne kardeşim, ben mi bakacağım, kendi başının çaresine baksın…Onları hiç enteresan etmiyor bu tip insanlar.

 Onun derdi vardır. Dertlidir O . ama derdini anlayan kim? Hava kararmaya başlayınca yine aynı yoldan üşenmeden bıkmadan onlarca kilometre yolu kat ederek geri döner. Yemek içmek aramaz bu ismet, onun aradığı bir güler yüz, tatlı bir sözdür. İlgidir alakadır, hal hatır sormadır aradığı… Başka bir şey onu doyurmaz.

Ne olur beni bırakıpta gitmeyin, hergün gelin evime diyordu İsmet.

İsmet bizi görünce insanlığını hatırlamıştı. Konuşmasını bilmesede, kelimeleri yerli yerince kullanamasada akan göz yaşları, yüzündeki tebessüm mutlu olduğunu gösteriyordu.

İsmet’i anlatmaya ne kelimeler yeter nede söz.

İsmet’i yalnız bıraktıpda uzaklaştıktan  sonra hepimizi bir efkar bastı… Ak ulen ak dedik. Demekki toplum olarak bu kadar duyarsızlaşa bilmişiz.Nereden nereye gelmişiz yazık... Geçmişte atalarımız neler yapmış, nasıl davranmışlar yoksula, fakir fukaraya…Şimdi biz ne yapıyoruz?

Buradan Sayın Valimize, Belediye Başkanımıza,duyarlı yurttaşlarımıza sesleniyorum: Kasar köyünde yaşayan İsmet’e yardım eli mutlaka ulaşmalı. O garbime kol kanat gerenlerin emin olun ki sırtı yere gelmez.Sözün bittiği yerdeyiz.