Bekir AYGÜL / Köşe Yazarı

Bekir YÖRÜKOĞLU

“YOL KENARLARINDA YOSMA PAZARLIĞI”

            Aydın’dan İncirliova’ya giderken İncirliova köprüsünün etrafında bekleşen yosmaları çoğumuz görmüşüzdür. Bu yosmalar şimdilerde de Çine yolunu mesken tutmaya başladılar. Bu yosmalara rağbet olduğu sürece daha sonralarıda başka başka mekanları mesken tutacaklardır şüphesiz.

            Yosmaların varlığı toplumumuzun öteden beri kanayan yarası, utanılacak en önemli gerçeğidir. Gerçeklerden kaçmakla hiçbir yere varılamıyacağını peşinen kabul ederek bu soruna kalıcı bir çözüm bulmak hepimizin görevidir.

            Bu insanlarımız bizden birileri… içlerinden birilerini mutlaka tanıyor veya annesini babasını en azından yakın akrabalarından birilerini mutlaka biliyoruzdur. Bilmekle ele geçen ne var ki ? yosmalık işlerinden vazgeçirmek için uğraş mı verdik? onların yaptıklarından bana ne mi dedik? Yoksa onlarla beş dakikalığınada olsa pazarlığa girerek gönül mü eğlendirdik? bütün bunları kendimize sorduğumuzda aldığımız cevaplar bizi ele veriyor sanırım.

            Yosmaları bu hale getirenler utansınlar.Durup dururkende kötü yola düşülmez ki, mutlaka onu bu kötü hayata iten sebepler ve kişiler vardır. Kimi parasızlıktan, kimi fakirlikten kimide zorla bu işe bulaştırılmışlardır. Bir kısmıda ailesinden miras almışlardır yosmalığı.Annesinin babasının teşvik etmesiyle bu işe küçük yaşlarda başlamışlar. Bunlar için yaşam ancak budur, başka bir hayatı tatmadıklarından utanma sıkılma duygularıda gelişmemiş veya hiç olmamıştır. Onların ahlak konusunda derdide yoktur.

            O zaman ne yapacağız ?  bu işle uğraşan ve gittikce artma-çoğalma eğilimi gösteren yosmaları alıştıkları kötü yoldan vazgeçirmenin yolu yordamı varmı? Çözüm yolları vardı ise bu güne kadar neden önlemler alınmadı, bu insanlar topluma neden kazandırılmadı? Bütün bu soruları sıralamak mümkün.

            Öncelikli olarak sorunu kaynağından çözmek adına “işsizlik ve fakirlikle” mücadeleden işe başlamak gerekmektedir.Aç ve işsiz, çaresiz insan maneviyattanda mahrumsa kötü yolada düşer yosmalığı meslekde edinir. İnsanımıza insanca yaşayacağı bir ortam hazırlamak hem genel hemde yerel yönetimlerin görevleri arasındadır.

            Kötü yola düşenler kader kurbanları değildirler.Önemli olan onların yaptıklarının yanlış olduğuna inanmalarını sağlamaktır. Eğer yaptıklarının yanlış olduğuna inanırlar ve insanca yaşayabilecekleri bir kazançlarıda olursa bu insanlarımız topluma entegre olurlar.

            Aklıselim sahibi olanlar, toplumu yönlendirici olanlar ve sivil toplum kuruluşlarımızın temsilcileri konunun ehemmiyetini farkederek çözüm yolları üzerinde kafa yormalı, İşin boyutunu ve ciddiyetini her platformda dile getirmelidirler.

            Özellikle kadın hakları ile ilgilenen derneklerimiz, geçimini bedenini satarak sağlayan bu kadınlarımıza el atmalı, onları sevgiyle saygıyla kucaklamalıdırlar. Sıcak bir yuva hasreti çeken bu insanlarımıza sahip çıkarak onlara güler yüzle tatlı dille muamele etmek suretiyle yaptıkları işlerin kötü olduğunu, geçim sağlamanın başka başka yollarınında olduğunu usanmadan bıkmadan anlatmalıdırlar.

            Her türlü olumlu yaklaşıma, yapıcı girişimlere rağmen hale aynı gayri ahlaki ve gayri insani işlerle uğraşmaya devam eden kadınlarada yerel ve genel yönetimler tarafından caydırıcı ve önleyici yaptırımlar uygulanmalıdır. Bu konudaki yasal düzenlemeler tekrar gözden geçirilerek uygulanabilirliği olan maddelerle donatılmalıdır. Türlü türlü bulaşıcı hastalıkları yaymaya meyilli olan bu kadınlar sağlık açısındanda da sürekli olarak kontrol altında tutulmalıdır.

            Buradan  her türlü yazılı ve görsel basın kuruluşlarımıza, yazarlarımıza çağrıda bulunarak diyorum ki, dedikodu üretmeyi bir kenara bırakarak toplumumuzu doğrudan ilgilendiren konulara dikkat çekerek kamuoyu oluşturma görevini üstlenmeliyiz.